اردی‌بهشت

وقتی تو نیستی، من حزن هزار آسمان بی اردی بهشت را گریه می کنم ...

اردی‌بهشت

وقتی تو نیستی، من حزن هزار آسمان بی اردی بهشت را گریه می کنم ...

اردی‌بهشت

می گویم تا انتها حضور، چون زندگی را حضور او می دانم ...
حضور عاشق اش که سراسر حکمت است، سراسر حرمت
سراسر هنر است و تجلی

حضورش که از زندگی عقل و احساس می خواهد،
تشنگی می خواهد و تامل و تلاش ...

که مسیر را می نماید و می خواهد که با دل مان گام بر داریم،
خوب باشیم و تسلیم ...

که نهایت آرامش و عشق است و نه آسایش ...

دست های تو از دل آوار جسدی نیمه جان در آوردند

چهارشنبه, ۲۵ آذر ۱۳۹۴، ۱۰:۴۱ ب.ظ


وقتی به هر اتفاق ناگواری که افتاده خوب (قشنگ) نگاه می کنم، زندگی خیلی راحت تر و دل چسب تر می شود.


اون اتفاق به ظاهر خوب نیست و اگر بخوام تو فکر و خیال اینکه چرا اینطور شد و کاش نمی شد غرق بشم می تونم ساعت ها از درون بشکنم

می دونم خیلی وقت ها می شه که یک اتفاق به ظاهر بد و سیاه و سفید، سال ها بعد رنگی بشه و از خدای من همین بر می آد فقط.

پس ترجیح می دم به جای سیاه کردن فکر و دلم همیشه روشن شون نگه دارم و زیبا ...


پی نوشت:

                              پرهیز از نگاه کردن به کسی که شوق دیدنش کلافه ات کرده،

                              تردید مبهم ات را

                              به یقینی روشن تبدیل می کند:

                              عاشق شده ای

                                                              مصطفی مستور


نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی