آدم است دیگر، از هر بدی دیدنی دلش می گیرد، اما این دلیل نمی شود که در دلش کینه راه بدهد.
انگار کن قدر این دل انقدر زیاد است و انقدر باید منزل خدا باشد که این چیزها در آن جا نشود. حتا تر به آن وارد نشود.
ذکر این روزهای من «رب اشرح لی صدری و یسرلی امری» ست. وگرنه که درد هست ...
پی نوشت: کانال تلگرام آموزش خوشنویسی با خودکار را هم راه انداختم. در پی همان کلاس خوب خودمان که تجربه خوبی بود برای انتقال چیزی که آموخته ام.
https://telegram.me/khoshbenevisim
زاهد ز راه شرع کند منع ما ز دوست
شرعی که ره به دوست ندارد ضلالت است
وصال شیرازی
همین!
پی نوشت: دوست دارم مخاطب های وبلاگ رو بشناسم. یعنی دوست تر دارم بدونم کی حرف هام رو می خونه
بخوانید شاید به دل شما هم بنشیند (کلمه به کلمه اش حرف دل خودم است انگار) :
خب من عشق را جورِ دیگری می دیدم ...
از اولش هم همین طور بودم!
این که مثل یک دکمه ی شُل به پیراهن کسی آویزان باشم را دوست نداشتم؛ این که مثل تابلوی راهنما مدام یادآورِ باید و نبایدی باشم را؛ دوست نداشتم... این که...!
من می خواستم با هم عبور کنیم؛ گاهی حتی پس و پیش؛ اما در حرکت.
من ایستادن را قبول ندارم، من درجا زدن را دوست ندارم، من از هر آنچه که او را از رفتن باز می دارد، بیزارم؛
می خواستم قایق نجات باشم، بال پرواز باشم، چراغ روشنی که از هر جای تاریکی نگاه کند می بیند ...
می خواستم هر جا ایستاد و خسته شد، نوک قله را نشانش بدهم و سرخوشانه پا به پایش بدوم، حتی اگر خودم به هیچ جا نرسم ...
هیچ وقت تصاحب کردن را یاد نگرفتم!
این که بروی با چنگ و دندان یک کسی را مال خودت کنی، یک چیزی را به خودت ببندی، دست کسی را تنها برای آن بگیری که فرار نکند؛ مگر نه اینکه هر کس تنها به خویشتنش تعلق دارد، پس جنگ برای چه؟!
آدمیزاد بخواهد دلش به ماندن باشد هزار فرسخ هم دور شود، باز هم مانده است...!
وقتی کسی را دوست داری،
باید از خودت بدانی اش...
آدمیزاد مگر برای داشتن خودش میجنگد؟!
من بلد نیستم بجنگم،
سخت ترین روزها را فقط گریه می کنم و فکر می کنم لابد دلش جای دیگری ست و آدم نباید دنبال رفتنی ها بدود...!
باید بنشیند پشت در و یواشکی گریه کند...
من با بند بند وجودم دوستت می دارم و سیاست و حساب و کتاب و روانشناسی و تاریخ و جغرافی را هم دخالت نمی دهم...
من فقط زندگی می کنم و زندگی هم بالاخره یک جا تمام می شود.
بگوییم دوستت دارم و بنشینیم به تماشا، بگوییم دوستت دارم و دست و پا نزنیم، اشک و لبخندمان را بغل بگیریم و همه چیز را صبورانه بسپاریم به زمان...
چرا که زیر آسمان برای هر چیز زمانی ست...
حالا بعضی وقت ها یک چیز کوچکی توی قلبم خسته است، دلش مهربانی می خواهد، بعضی وقت ها بیخودی تند تند می تپد و تقصیر هیچ کس هم نیست؛ بیخودی دیوانه می شود و دلش کرور کرور لحظه های بی دغدغه ی عاشقانه می خواهد؛
دلش می خواهد می توانست بگوید:
"مسافر کوچولو، شازده کوچولوی من،
یا بیا و کنارم بمان، یا این دخترکِ مغرورِ گل به دامنِ بهانه گیر را باخودت بردار و ببر گوشه ای با عشق گم و گورش کن"...
متن از محسن حسین خانی
آدم ها در طول زندگی شان تغییر میکنند.
بعضی ها زیاد و بعضی ها کم.
فکر می کنم بیشتر به هدف از زندگی ربط دارد.
بعضی از این تغییرها وابسته به تربیت و در واقع ذات هر کسی است.
بعضی از این تغییرها می شوند نقطه عطف زندگی و از افتخاراتش.
بعضی هایشان باعث سربلندی در برابر خدا.
بعضی از این تغییرها هزینه هایی را بر گردن آدم می اندازد که تا عمر دارد باید بپردازد.
بعضی هایشان حسرت گذشته را بر دل می گذارند.
بعضی هایشان هزینه بر گردن دیگران می گذارند.
بعضی هایشان آثاری دارند که ناخودآگاه صدها نفر دیگر را تحت تاثیر قرار می دهند.
همه این ها می تواند خوب باشد و می تواند هم خوب نباشد.
بعد این اثرها باعث یکسری تغییرات دیگر در دنیای شخصی و دنیای اطرافمان (آدم ها و شرایط) می شود.
می خواهم بگویم گاهی این تغییرها می شوند پله های نردبان کمال،
گاهی می شوند یک دره برای سقوط شخصی و دسته جمعی
گاهی می شوند یک لوپ که باید معجزه شود تا از آن خارج شوی.
تمام حرفم این است که باید از بالا به هر چیزی نگاه کرد و تمام جوانبش را دید، شاید حتا تا چند نسل آینده را.
پی نوشت 1:
حرف حق میزنی عزیزم
ولی باید یاد بگیری هر حقیقتی رو،
توی صورت طرف مقابل تف نکنی!
روح و روان آدم ها از هر حقیقتی عزیزتره ...
دیالوگ از فیلم "چتری برای دو نفر"
به جایی رسیده ام که هر روز خدا را شکر میکنم که آن اتفاق نیفتاد. چقدر اتفاقات عجیب کنار هم چیده شد تا چشم هایم بتواند واقعیت را ببیند. هزینه داشت اما خدا را شکر ...
رمان هایی در دنیا هستند که آنقدر غرق در زندگی شخصیت اول شان می شوی که در کنارشان غصه می خوری و شادی می کنی، با اعضای خانواده شان زندگی می کنی حتا آن ها که فرسنگ ها دورتر از شخصیت اصلی داستان هستند، گاهی در مورد زندگی شان قضاوت می کنی و در آخر می بینی چقدر قشنگ داستان به نهایت رسید.
حال تصور کن این داستان را یک انسان نوشته، داستان زندگی این دنیا را اما خدا نوشته، همو که پر از عشق است. نویسنده رمان به زندگی تمام شخصیت ها و اثرشان روی زندگی هم تسلط دارد، دانای کل است. طوری زندگی همه شان را به هم می پیچد که جذاب ترین و پر حادثه ترین داستان را بیرون بکشد. ببین خدا چه می کند.
با همین نگاه که سال هاست به قصه این دنیا دارم، باورم این است که همه اتفاقات دنیا به هم پیوسته و دارای یک شاکله ی قرص و محکم به تکیه گاهی و دانای کلی خداست.
پس
یک نفس عمییییییییق می کشم و در آغوشش می کشم ...
باید شعری تازه گفت
آهنگی تازه نواخت
باید در چوبی این باغ ها را
که در رویاهای مان شکل گرفته اند
رو به شهر باز کرد
باید
همه چیز را از نو ساخت
هیچ بادی
لانه ی پرندگان را
دوباره سر جایش نمی گذارد.
رسول یونان
هوای آمدنت دیشبم به سر می زد
نیامدی که ببینی دلم چه پر می زد
..
.
نشسته ام و نوشته های وبلاگ های قبل ترم را می خوانم، حدود سال های 88 و 89،
چقدر ارتباط خوبی با من ِ آن روزهایم برقرار می کنم.
چقدر دوست دارم آن من ِ هنوز لطیف را
چقدر دلم گرفت که این روزها کمتر می توانم آنطور بنویسم که خودم به دل خودم بنشینم ...
اینطور نمی شود، باید دست ببرم و این دل را بشکافم شاید کمی به آن من ِ دوست داشتنی ِ پر از عشق برگشتم
کجاست سه شنبه شب های رادیو پیام و رشید کاکاوند؟!
کجاست نشستن پای مدار صفر درجه و شهریار؟!
کجاست لرزیدن های دل؟!
کجاست تا صبح حرف زدن ها؟!
کجاست قدم زدن های پاییزی؟!
کجاست آن نوشتن ها و خواندن ها و نظر دادن ها؟!
1: کالیم که سرسبز دل ازشاخه بریدیم
تا حادثه ی سرخ رسیدن نرسیدیم
خون خورده ی دردیم و چراغانی داغیم
گل کرده ی باغیم و به چیدن نرسیدیم
قیصر امین پور
2: من حرمت میخانه شکستم تو ولی حیف
به قول یه دوست،
نمی‌دونم وقتی تولدم می‌شه بگم یک سال از عمرم کم شد
یا بگم یک سال به عمرم اضافه شد ...
هر پروسه ای که طولانی می شه، روند فرسایشی به خودش می گیره و آدم رو بیشتر از اینکه بخواد از مسیر لذت ببره به سمت گرفتن نتیجه سوق می ده.
این پایان نامه هم از همین دست اتفاق ها شده و در کنار خواسته های هر روز جدید استاد، بی انگیزگی و فقط به دنبال نتیجه بودن رو تو ذهنم جا انداخته.
هر روز ِ تعطیلی که میاد، به جای خوشحالی و رسیدن به کارهای مورد علاقه م، فقط نگران وقت گذاشتن برای پایان نامه ای ام که اندازه یک دکترا گرفتن از من انرژی گرفته. نه زمان دارم که بذارم و زود جمعش کنم و نه دیگه انرژی ای برای ادامه دادنش هست.
شاید دیگه هیچ وقت نتونم حسم رو نسبت به استادم خوب کنم. گاهی فکر میکنم کاش یه کم بلد بودم جلوش بایستم و برای این همه خواسته های نامعقولش همه ش نمی گفتم چشم.
باور من همین جمله مادر ترزا ست:
محبت آمیزترین واژه در دنیا،
واژه نامهربانانه ای ست که هرگز بازگو نشود.
شهیدان ادبگاه وفا را خون نمی باشد
مگر رنگ حنایی از کف قاتل زند بیرون
بیدل دهلوی
دو سال پیش که با دوستان واقعا دوست داشتنی کارشناسی دور هم جمع شده بودیم، خبر جدا شدن دو نفر از بچه‌ها سخت دل‌مون رو آزرد. ام‌روز بعد از دو سال که همون جمع رو دیدیم، خبر جدا شدن دو نفر دیگه حال‌مون رو گرفت.
یکی از پسرها که این تجربه‌ش رو گفت، از روی مهر زیادش نشست و کلی از تجربه‌هاش گفت و من بغض رو تو چشم‌هاش و صداش دیدم. از دوست داشتنی می‌گفت که از طرف مقابل‌ش ندیده بود و این موضوع رو عامل مهمی تو دووم زندگی مشترک می‌دونست.
هر چقدر هم جدا شدن زیاد بشه تو جامعه، عادی نمی‌شه و از بار دل‌شکستگی‌ش کم نمی‌شه. کاش متعهدتر بشیم به روابط‌مون، به اخلاق، به آدم‌های دیگه و به زندگی شخصی خودمون.
هم‌نشینم به خیال تو و آسوده دلم
کین وصالی‌ست که در پی غم هجرانش نیست
ذوقی کاشانی
