آنقدر آن دلیل ِ کنار گذاشته شدن روی روحیه ام اثر منفی گذاشته که تمام روابطم را تحت تاثیر قرار داده، ترس از اینکه چیزی بگویم که کسی فکر کند دارم مدیریتش می کنم یا نظر خودم را اعمال می کنم دیوانه ام کرده.
از آن موقع از هر کسی که خوب مرا می شناسد پرسیده ام که در این مورد شخصیتم را چطور میبیند.
وسواس فکری شده انگار و این وسواس شدنش بیشتر من را نگران آینده می کند.
آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی
کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست؟
شهریار
اسمش را هر چه می خواهید بگذارید اما حس حمایت گرفتن برای یک زن خیلی چیزهاست شاید نیم بزرگتر زندگی اش.
از بچگی به خاطر دارم که بعضی چیزها را پدر ممنوع کرده بود. مثل دیر رسیدن به خانه، مثل اینکه شب ها هیچ جایی به جز خانه خودمان نباید باشید که این قانون اش از تولد تا به امروز هم پا بر جاست. شاید نوجوان که بودم این قانون ها برایم پذیرفتنی نبود و می گذاشتمشان به حساب سخت گیری پدر. اما حالا خوب می فهمم. خوشحالم از اینکه این قوانین بوده و هست و دوستشان دارم.
زنانگی یعنی اینکه
گوشی تلفن را برداری
و برای جایی رفتن از کسی اجازه بگیری...
نه که عهد قجر باشد،
نه که اجازه ات دست خودت نباشد،
یک وقت هایی
آدم دلش می خواهد اجازه اش را بدهد دست کسی
تا دلش قرص شود که مهم است برای کسی
پریسا زابلی پور
وقتی به هر اتفاق ناگواری که افتاده خوب (قشنگ) نگاه می کنم، زندگی خیلی راحت تر و دل چسب تر می شود.
اون اتفاق به ظاهر خوب نیست و اگر بخوام تو فکر و خیال اینکه چرا اینطور شد و کاش نمی شد غرق بشم می تونم ساعت ها از درون بشکنم
می دونم خیلی وقت ها می شه که یک اتفاق به ظاهر بد و سیاه و سفید، سال ها بعد رنگی بشه و از خدای من همین بر می آد فقط.
پس ترجیح می دم به جای سیاه کردن فکر و دلم همیشه روشن شون نگه دارم و زیبا ...
پی نوشت:
پرهیز از نگاه کردن به کسی که شوق دیدنش کلافه ات کرده،
تردید مبهم ات را
به یقینی روشن تبدیل می کند:
عاشق شده ای
مصطفی مستور
تا بداند که شب ما به چه سان می‌گذرد،
درد عشقش دِه و عشقش دِه و بسیارش دِه
.
.
پایان ِ پیام
یکی از نیازها و لذت بخش ترین تجربه های خانمانه، ناز کردن ئه! که اگر خریدار نداشته باشه کم کم به فراموشی سپرده می شه اما جای خالی ش همیشه حس می شه!
کاش آقایون این نیاز رو درک کنن و نزنن تو ذوق خانوما
*این رو هم بگم که هر چیزی حددی داره البته
زن ها همه شعر می گویند
برای کسانی که دوست شان دارند
با رنگ لاک ناخن شان
با تغییر رنگ رژ روی لب شان
با رنگ دامن شان
سواد می خواهد خواندن این شعرها
پی نوشت:
چند تا کانال تلگرام هست که به نظرم خیلی خوبن:
کانال رادیو توانگری-دکتر علیرضا شیری:
http://telegram.me/radiotavangary
کانال هزار و یک بوم:
http://telegram.me/dailyboom
از کارهای جالبی که این کانال داره انجام میده، معرفی 101 نقاش برتر دنیا با سبک های مختلفه.
کانال هنرگردی:
http://telegram.me/honargardi
کانال دهلچی:
http://telegram.me/doholchi
کانال موسیقی خوب گوش کنیم:
http://telegram.me/prfctmusic
کاش زودتر این کارهای نیمه تمام به پایان برسند.
این سال ها هی کار روی کار آمد اما پایان ندارند انگار.
شاید زیادی سر خودم را شلوغ کرده ام. طوری که بیرون آمدن از این شرایط هم مشکل شده.
گاهی تمام انگیزه ام را برای تمام کردنشان یکجا از دست می دهم.
خودم مهم ترین دلیل را می دانم اما امان از وقتی که بخواهی شرایطی را تغییر بدهی و تصمیم ها از دست تو خارج باشند.
برای آشتی
دلایلت چقدر منطقی است
وقتی،
با زبان بوسه حرف می زنی
صبا کاظمیان
در قطار مترو ایستاده بودم که رفتار مادری با دختر حدودن 10 ساله اش توجه ام رو جلب کرد.
فکر می کنم همه ی ما آدم ها با یک دیکتاتور درون به دنیا می آییم. دیکتاتوری که بنابر موقعیتی که در آن قرار گرفته ایم به شکلی خودش را نشان می دهد. بعضی آدم ها در طول زندگی شان یاد می گیرند و به خودشان یاد می دهند که این دیکتاتور درون را سرکوب کنند و گاهی می شوند یک دموکرات تمام عیار و گاهی هم نصفی دیکتاتور و نصفی دموکرات. شاید!
وقتی در موقعیتی قرار می گیریم که می توانیم به کسی زور بگوییم، این کار را می کنیم. اینکه فردی دارای موقعیت سیاسی یا اجتماعی باشد که فضای بروز این دیکتاتور درون را داشته باشد و خب اگر خودش را نساخته باشد و از خطای خودش نترسد بقیه را زیر دست و پای خودش له می کند را می فهمم. حالا سوال ذهن من اینجاست که چرا این دیکتاتور درون در فضای خانواده باید ظاهر شود و خودنمایی کند. این را نمی فهمم.
هر انسانی اگر سعادت زندگی (حداقل) شخصی خودش را بخواهد اول باید خودبزرگ بینی خودش را کنار بگذارد. و سعادت اجتماع را هم تراز با سعادت خودش بداند.
چرا به اینجا رسیدم؟ از دیدن رفتار مادری که این دیکتاتور درون خودش را جلوی دیگران به رخ دختر 10 ساله اش می کشد.
این رفتار در فرهنگ ما زیاد دیده می شود. خدا را شکر نسبت به سال های پیش بهتر شده اما هنوز هم هست.
ظریف تر و پر مهر تر از مهر مادر به فرزند هم مگر داریم؟ به کجا می رسیم که این دیکتاتور درون به این مهر هم غلبه می کند؟
برای من این رفتار قابل درک نیست، اما وجودش را می پذیرم و با این حال یک وظیفه می دانم که هر کسی برای رسیدن به سعادت فردی و اجتماعی اش باید این رفتار با دیگران را در هر نقشی که هست کنار بگذارد. به خصوص خودم!
فکر می کنم بیشتر رفتارهای از این دست، از تکبر سرچشمه می گیرد. وقتی کسی خودش را همواره در معرض خطا بداند و دیگران را نیز محق برای دلخور شدن از خودش، هیچ وقت این رفتارها اجازه ظهور پیدا نمی کنند.
دوست دارم برسیم به جایی که مهر بر همه این خواسته های نفس غلبه کند.
وقتی می نشینی پای حرف هایم و برای اشک هایم آغوش می شوی و پا به پای من اشک می ریزی،
وقتی برای دل ِ شکسته و زخم های سر باز کرده ام غصه می خوری و حق می دهی
دلم برای زندگی تو بهترین اتفاق ها را می خواهد. غصه نبینی
گرم باش ای سرد تا گرمی رسد
با درشتی ساز تا نرمی رسد
حضرت ِ مولانا
خدایا!
نمیدانى چه کیفى مى کنم
وقتى براى بندگانت
اداى تو را در مى آورم!
با مهربانى
با بخشش
و با خیلى چیز هاى دیگر
انقدر خوندن این متن از رضا احسان پور بهم حس خوب داد امروز که برای همه فوروادش کردم.
اینجا گذاشتنش هم خالی از لطف نیست.
اگر اشتباه نکنم اولین باری که حرفی در این مورد شنیدم برمی گرده به کلاس متون اسلامی مهندس گردون پناه،
مردی که بین تمام اساتید درس های دینی، حق استادی بر گردن من داره.
از میون حرف هاش مهم ترین درسی که گرفتم این بود:
راه کمال اینه که صفات خدا رو تو وجود خودمون بسازیم
و چقدر یاد مرگ شیرین است
و چقدر یاد مرگ زندگی را شیرین می کند بس که از محبت لبریز می کند آدم را
به قول احمد ِ شاملو، مرگ من سفری نیست
هجرتی ست از سرزمینی که دوست نمی داشتم ...
پی نوشت: و چقدر ساده محبت کردن عزیز است ...
عشق می گوید به گوشم پست پست
صید بودن خوشتر از صیادی است
حضرت ِ مولانا
