اردی‌بهشت

دو سال پیش که با دوستان واقعا دوست داشتنی کارشناسی دور هم جمع شده بودیم، خبر جدا شدن دو نفر از بچه‌ها سخت دل‌مون رو آزرد. ام‌روز بعد از دو سال که همون جمع رو دیدیم، خبر جدا شدن دو نفر دیگه حال‌مون رو گرفت.

یکی از پسرها که این تجربه‌ش رو گفت، از روی مهر زیادش نشست و کلی از تجربه‌هاش گفت و من بغض رو تو چشم‌هاش و صداش دیدم. از دوست داشتنی می‌گفت که از طرف مقابل‌ش ندیده بود و این موضوع رو عامل مهمی تو دووم زندگی مشترک می‌دونست.

هر چقدر هم جدا شدن زیاد بشه تو جامعه، عادی نمی‌شه و از بار دل‌شکستگی‌ش کم نمی‌شه. کاش متعهدتر بشیم به روابط‌مون، به اخلاق، به آدم‌های دیگه و به زندگی شخصی خودمون.

هم‌نشینم به خیال تو  و آسوده دلم 

کین وصالی‌ست که در پی غم هجرانش نیست

ذوقی کاشانی