من روزگار سخت تو بودم، سر آمدم!
آدم ها در طول زندگی شان تغییر میکنند.
بعضی ها زیاد و بعضی ها کم.
فکر می کنم بیشتر به هدف از زندگی ربط دارد.
بعضی از این تغییرها وابسته به تربیت و در واقع ذات هر کسی است.
بعضی از این تغییرها می شوند نقطه عطف زندگی و از افتخاراتش.
بعضی هایشان باعث سربلندی در برابر خدا.
بعضی از این تغییرها هزینه هایی را بر گردن آدم می اندازد که تا عمر دارد باید بپردازد.
بعضی هایشان حسرت گذشته را بر دل می گذارند.
بعضی هایشان هزینه بر گردن دیگران می گذارند.
بعضی هایشان آثاری دارند که ناخودآگاه صدها نفر دیگر را تحت تاثیر قرار می دهند.
همه این ها می تواند خوب باشد و می تواند هم خوب نباشد.
بعد این اثرها باعث یکسری تغییرات دیگر در دنیای شخصی و دنیای اطرافمان (آدم ها و شرایط) می شود.
می خواهم بگویم گاهی این تغییرها می شوند پله های نردبان کمال،
گاهی می شوند یک دره برای سقوط شخصی و دسته جمعی
گاهی می شوند یک لوپ که باید معجزه شود تا از آن خارج شوی.
تمام حرفم این است که باید از بالا به هر چیزی نگاه کرد و تمام جوانبش را دید، شاید حتا تا چند نسل آینده را.
پی نوشت 1:
حرف حق میزنی عزیزم
ولی باید یاد بگیری هر حقیقتی رو،
توی صورت طرف مقابل تف نکنی!
روح و روان آدم ها از هر حقیقتی عزیزتره ...
دیالوگ از فیلم "چتری برای دو نفر"
