اردی‌بهشت

وقتی تو نیستی، من حزن هزار آسمان بی اردی بهشت را گریه می کنم ...

اردی‌بهشت

وقتی تو نیستی، من حزن هزار آسمان بی اردی بهشت را گریه می کنم ...

اردی‌بهشت

می گویم تا انتها حضور، چون زندگی را حضور او می دانم ...
حضور عاشق اش که سراسر حکمت است، سراسر حرمت
سراسر هنر است و تجلی

حضورش که از زندگی عقل و احساس می خواهد،
تشنگی می خواهد و تامل و تلاش ...

که مسیر را می نماید و می خواهد که با دل مان گام بر داریم،
خوب باشیم و تسلیم ...

که نهایت آرامش و عشق است و نه آسایش ...

بخند، خنده تو اتفاق زیبایی ست

جمعه, ۱۶ بهمن ۱۳۹۴، ۱۰:۵۹ ق.ظ


شاید بزرگ ترین حسرت های هر کسی در زندگی اش به این ختم می شود که به آن هایی که دوستشان داشت، دوست داشتنش را با خیال راحت ابراز نکرد ...

و حسرت بیشتر برای اینکه فرصت با هم بودنشان را برای ناراحت کردنشان خرج کرد ...


                   قسم به نم نم باران که دوستت دارم 

                   به اشک های خیابان که دوستت دارم


                   قسم به سعدی و حافظ، به منزوی.. قیصر

                   به شاعران پریشان که دوستت دارم

                                                                      رضا احسان پور


نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی